Mobile Versionความรักคืออะไร
รู้จักความรักสักนิด...ก่อนคิดจะ “รัก” สักครั้ง
ความรักคืออะไร วาเลนไทน์นี้..เราต้องรู้จัก "รัก" ให้เป็น
รักตนซ่อนเร้นไว้...สำคัญ
ความรัก อีกประเภทที่น่าสนใจและยอมรับไว้แต่โดยดีว่ามีอยู่ในมนุษย์ทุกคนก็คือความรักที่ทุกคนมีให้กับตนเองเป็นอันดับแรก ก่อนที่จะเผื่อแผ่ ความรัก ไปให้คนรอบข้างคนที่ไม่รู้จักรักตนเอง ไฉนเลยจะรู้จักรักคนอื่นได้ เพราะสุขทุกข์ที่เกิดแก่ตนมีตนนั่นแลเป็นผู้รองรับความรู้สึกเหล่านั้นในเรื่องของความรักตนนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้อรรถาธิบายไว้ว่า....อย่างไรจึงชื่อว่ารู้จักรักตน อย่างไรจึงชื่อว่าไม่รู้จักรักตนผู้ประพฤติสุจริตกาย วาจา ใจ ชื่อว่ารักตน เพราะความรักย่อมทำความดี ความเจริญให้แก่ผู้ที่ตนรัก หากทำร้ายตนเองด้วยการประพฤติทุจริต กาย วาจา ใจ เป็นการแสวงหาทุกข์ใส่ตนจะเรียกว่ารักตนได้อย่างไร ดังนั้น ผู้ที่รักตนเองจึงประกอบบุญกุศลอยู่เป็นนิจเพื่อให้บุญนั้นติดตามตน สร้างสุข และอิ่มเอิบในบุญตลอดเวลามีเรื่องราวของคนที่รักกัน หากยอมรับความเป็นจริงต่อกันและกันในพระไตรปิฎกก็คือพระเจ้าปเสนทิโกศลและนางมัลลิกา ครั้งหนึ่งบนปราสาทอันงดงาม พระเจ้าปเสนทิโกศลได้ตรัสถามนางมัลลิกาผู้เป็นราชเทวีและได้รับคำตอบว่า คนซึ่งเป็นที่รักยิ่งกว่าตน ไม่มีแก่หม่อมฉันดอก และได้ย้อนถามพระสวามีว่า มีแก่พระองค์บ้างหรือ ครั้งนั้นพระเจ้าปเสนทิโกศลเองก็ยอมรับว่าคนซึ่งเป็นที่รักยิ่งกว่าตนย่อมไม่มีแม้แก่ฉัน เช่นกัน แต่ถึงกระนั้น ก็เป็นที่ทราบกันอยู่ในหมู่ผู้ศึกษาพระไตรปิฎกว่า ความรักที่กษัตริย์และราชเทวีคู่นี้มีให้แก่กันนั้น ไม่ได้น้อยกว่าคู่ใดในประวัติศาสตร์ความรักเลยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสพระคาถาสรุปความว่า บุคคลค้นหาด้วยจิตตลอดทุกทิศไม่ได้พบใครซึ่งเป็นที่รักยิ่งกว่าตนในที่ไหนๆเลย สัตว์ทั้งหลายเหล่าอื่นก็รักตนมากเช่นนั้นเหมือนกันเพราะฉะนั้น ผู้รักตนจึงไม่ควรเบียดเบียนผู้อื่นบทสรุปดังกล่าว แสดงให้เห็นวิถีทางที่ถูกต้องของความรักที่แท้ของมนุษย์ เพราะมนุษย์มีความรักในตนเองทุกคน เรารักตนเอง ผู้อื่นก็รักตนเองเช่นเดียวกับเรา ดังนั้น การจะมีชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขก็คือ การที่ต่างคนต่างเคารพในความรักของกันและกัน
ความรักคือรัก
หยุดทุกดวงใจ....ไว้ด้วยความรัก
จากที่กล่าวมาแล้วข้างต้น เราจะพบว่า ความรักแต่ละประเภท มีเรื่องปลีกย่อยที่ก่อให้เกิดความแตกต่างมากมาย ในความรักของหนุ่มสาว มีทั้งความจริงใจและหลอกลวงมีความสุขและความทุกข์ ความรักของพ่อแม่ลูก ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นความรักที่บริสุทธิ์สะอาดก็ยังมีข้อขัดแย้งบางประการเกิดขึ้นเป็นข้อยกเว้น เช่นพ่อแม่ที่ไม่รักลูก หรือลูกอกตัญญูแต่มีอีกความรักหนึ่งซึ่งเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่เกิดจากมหากรุณาอย่างแท้จริง ไม่มีแง่มุมใดให้คลางแคลงสงสัย หรือมีเลศนัยใดเป็นข้อแม้ นั่นคือความเมตตาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ทรงประทานให้แก่มนุษยโลก ตั้งแต่เริ่มบำเพ็ญบารมีเป็นพระโพธิสัตว์ พระพุทธองค์ทรงเสียสละความสุขของตนด้วยความอดทนเพื่อพระโพธิญาณที่จะเจือจานมนุษยโลกในภายภาคเบื้องหน้า
ตั้งแต่ครั้งเป็นสุเมธดาบส ผู้ทอดตนเป็นสะพานให้พระพุทธเจ้าทีปังกรและหมู่สงฆ์ใช้เดินข้ามฝั่ง ด้วยความเมตตาที่กำหนดไว้ในใจว่า เมื่อได้บรรลุพระสัพพัญญุตญาณแล้ว จักให้มนุษย์และเทวดาทั้งหลายข้ามฝั่งด้วยการกระทำอันยิ่งใหญ่ของตน ความตั้งใจนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปไม่ว่าจะผ่านเส้นทางสร้างบารมีด้วยความยากลำบากเพียงใด นั่นคือใจกรุณาที่มีให้แก่ชาวโลก การสร้างบารมี 4 อสงไขยกับแสนมหากัปโดยไม่เบี่ยงเบนเป้าหมายที่จะรื้อสัตว์ขนสัตว์สู่ฝั่งพระนิพพาน เพียงเท่านี้ ก็ถือเป็นคุณูปการอย่างใหญ่หลวงอย่างหาผู้ใดเสมอเหมือนมิได้แล้วยิ่งเมื่อเสวยพระชาติเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ สามารถตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง เข้าถึงธรรมอันไพบูลย์ที่สามารถทำให้พ้นทุกข์ได้อย่างถาวร ความหลุดพ้นบังเกิดแก่พระพุทธองค์ หากไม่อาศัยความกรุณาใหญ่แก่หมู่สัตว์ พระพุทธองค์คงยึดดำริเดิมที่จะไม่เสียเวลาประกาศธรรมให้เหน็ดเหนื่อยเพราะทรงเล็งเห็นแล้วว่า ธรรมที่พระพุทธองค์บรรลุเป็นสิ่งที่สัตว์ทั้งหลายผู้มีราคะ โทสะครอบงำแล้วไม่อาจจะเข้าถึงได้อย่างง่ายๆ แต่เมื่ออาศัยมหากรุณา พระพุทธองค์ได้ตรวจดูสัตว์โลกด้วยพุทธจักขุอีกครั้ง จึงพบว่าสัตว์ทั้งหลายนั้น มีทั้งที่มีธุลีในตาน้อย สามารถเข้าถึงธรรมได้จึงได้ทรงประกาศธรรม และถ่ายทอดสู่พระสาวก ตกทอดมาเป็นธรรมอันวิจิตรจนมาถึงปัจจุบันให้เราซึ่งเป็นชนรุ่นหลังจากพระพุทธองค์ถึงกว่า 2,500 ปี มีโอกาสได้พบกับความสุขอันเกิดจากธรรมอำไพนี่คือที่สุดของความรัก ที่มนุษย์จะพึงได้รับในชีวิต ความเมตตาที่ทรงกรุณาชี้เส้นทางแห่งความสุขที่แท้จริงไว้ โดยไม่ต้องแสวงหาจึงเป็นความรัก ความเมตตาที่ควรค่าแก่การบูชา....ตลอดกาล
คัดลอกจาก : วารสารกัลยาณมิตร เดือนกุมภาพันธ์ 2542 - นภาพร วรสายัณห์
http://goo.gl/h4yn3w
พิมพ์บทความนี้
